و هركه را نمى‌خواهد واگذار مى‌نمايد. زيرا هر كسى كه به ريسمانش چنگ زند او را بالا مى‌برد و هركه دست از ريسمان بكشد، به خود واگذار مى‌كند.

آنگونه كه آشكار است، امام حسين عليه السلام به ريسمان الهى چنگ زده و خالصانه براى خدا عمل نموده است. به همين خاطر خداوند او را والا گردانيد، محبّت مؤمنين را نسبت به او خالصانه نمود و حرارت دوستى او را در دل هر مسلمانى نهاد. در گذشته‌هاى ديرين نيز هنگاميكه پروردگار جهانيان، حضرت آدم را آفريدو او را ساكن بهشت نمود؛ حضرت آدم نورهايى را پيرامون عرش ديد. سپس جبرئيل آن نامها و كلمات را به او آموخت. سپس آدم عليه السلام به نام آن كلمات و انوار پنجگانه، خداوند متعال را سوگند داد. هنگاميكه حسين را ياد نمود، دلشكسته گشت و اشكهايش سرازير شد. فرمود:

اى برادرم جبرئيل، چرا در هنگام ياد كردن پنجمين نام دلم مى‌شكند و اشكهايم سرازير مى‌گردند؟ جبرئيل پاسخ داد: اين فرزندت دچار مصبيتى خواهد شد كه ديگر مصايب در مقابل آن ناچيزند. فرمود:

اى برادرم، آن چيست؟ پاسخ داد: تشنه لب، غريب، تنها و بى‌كس كشته مى‌گردد و هيچ يارى دهنده‌اى براى او نخواهد ماند... سپس آدم و جبرئيل چون زن فرزند مرده‌اى گريستند.» [1]

بنابراين ارزش امام حسين عليه السلام دراين نهفته است كه او پاك و خالص براى خداى خود بود. زيرا اگر هزاران پسر چون على‌اكبر