زيرا معاويه به درستى مى‌دانست كه اگر امام حسين عليه السلام به شام بيايد، اين سرزمين بر عليه او خواهد شوريد.

سپس معاويه نامه‌اى را به سوى امام حسين عليه السلام مى‌فرستد كه شامل برخى از تهديدات بود. در آن نامه مى‌گويد:

«درباره تو خبرهايى رسيده است. اگر به راستى درست باشند، گمان نمى‌كنم كه تو اين امور را انجام دهى؛ و اگر دروغ بوده، پس تو نيكبخت‌ترين مردم به خاطر عدم انجام آنها مى‌باشى... بنابراين مرا مجبور به قطع رابطه با تو و بدخواهى تو مكن؛ زيرا هرگاه با من دشمنى كنى، با تو دشمنى خواهم كرد؛ و هرگاه با من مبارزه كنى، با تو مبارزه خواهم كرد؛ پس اى حسين! از آنكه وحدت امّت را درهم شكنى و آنها را به آشوب و فتنه بازگردانى، از خدا بترس!...» [1]

پاسخ دندان‌شكن‌

بياييم و با دقّت و تأمّل به پاسخ امام حسين عليه السلام در برابر آن تهديدات بنگريم. چنانكه مى‌فرمايد:

«أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنِي كِتَابُكَ تَذْكُرُ فِيْهِ أَنَّهُ انْتَهَتْ إِلَيْكَ عَنِّي امُورٌ... أَمّا ما ذَكَرَتَ أَنَّهُ رُقِيَ إِلَيْكَ عَنِّي، فَإِنَّه إِنَّما رَقاه إِلَيْكَ الْمَلَّاقُونَ الْمَشّاؤُون...» [2]

«امّا بعد، نامه‌ات رسيد، در آن آورده‌اى كه از من كارهاى ناخوشايندى‌