بگيريم، همان راه آشكار و روش سالم است. چرا كه امام حسين عليه السلام راه و روش ويژه‌اى را انتخاب نمود. پس اگر در حالى كشته مى‌شد كه به پرده‌هاى كعبه آويخته بود، هرگز نهضتش چنين عظمتى نمى‌يافت.

امّا او در آغاز، اعلام برائت از مشركين نمود و امّت اسلامى را آگاه ساخت، سپس به سوى كربلا رهسپار گشت. درست است كه او در سرزمينى به دور از ميهنش به شهادت رسيد ولى سرزمين عراق آباد از شهرها و روستاها بود و او با شهادتش آن را از خون پاكش رنگين ساخت و پرچم نهضتش بر خلاف شكست ظاهرى، پيروز و برافراشته گشت. به همين خاطر پس از اندك زمانى، كوفه به مركز انقلابهاى پياپى در طول تاريخ خود مبدّل شد. چنانكه در سال 65 ه. ق جنبش توّابين و پس از آن جنبش مختار شكوفا گشت. و اگر در تاريخ از جنبشهاى بزرگ ديگرى شنيده‌ايد، همگى از كوفه نشأت گرفته‌اند و آن، به بركت خون ابا عبداللَّه الحسين مى‌باشد.

پس از شهادت امام حسين عليه السلام در كربلا، اهل‌بيت پاكش كه اسير گشته بودند، رسالت او را به سوى كوفه و پس از آن به سوى شام و سپس مدينه حمل نمودند؛ و اينگونه بود كه پرچم نهضتش در افقها تا واژگونى طاغوتيان مى‌گشت.

ما بايد به دنبال راهبردى درست و راهى آشكار جستجو نماييم تا از گذر مسؤوليت پذيرى، پيروى از رهبرى ربّانى و تعيين راهبردى صحيح به سوى هدفهاى مورد نظر دست يابيم. بدين‌سان امّت بر دشمنان خويش پيروز مى‌گردد، بر مشكلاتش غلبه مى‌نمايد و با يارى خداوند متعال به تحقّق هدفهايش نائل مى‌گردد. و اين همان آموزه‌هاى‌