هنگاميكه هريك از ما به دنبال خطيبى براى آموختن آموزه‌هاى دينش جستجو مى‌نمايد، ناگزير بايد كسى را بيابد كه احساس مسؤوليّت مى‌كند، نه فردى باشد كه زندگى نابسامان او را توجيه نمايد و او را به خواب فروبرد. چرا كه دين تنها آرزو نيست بلكه، دين بايد همراه با عمل، تلاش، تقوى و برخاسته از دل باشد. بنابراين مردم بايد پيرامون سخنرانانى گرد آيند كه با سخنان و رفتارشان از ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام سخن بگويند. زيرا سخنرانى كه بر منبر حسينى با نام امام حسين عليه السلام سخنرانى مى‌كند بايد همچون او باشد.

2- پيروى از رهبرى ربّانى‌

دوّمين انديشه‌اى كه بايد با آن به پيشواز ماه محرّم برويم همان انديشه رهبرى ربّانى است. زيرا هنگاميكه امام حسين عليه السلام، پرچم رهبرى را بر دوش گرفت، چنين فرمود:

«إِنّا أَهْلُ بَيْتِ النُّبُوَّةِ، وَمَعْدِنُ الرِّسالَةِ..» [1]

. «ما خاندان نبوّت و معدن رسالتيم...»

بنابراين راه و خط درست در رهبرى ربّانى الهى تجسّم مى‌يابد كه با خصلت اساسى نبوّت و رسالت توصيف مى‌گردد، يعنى حقايق الهى را به سوى مردم حمل مى‌نمايد؛ به ديگر سخن اينكه رهبر شرعى همان كسى است كه در درون خويش حقايق توحيد را براى رساندن به ديگران، حمل مى‌نمايد و اين همان معناى راستين رهبرى‌