به او ابلاغ نمود. امام على عليه السلام نيز دراين موسم مبارك كه قبايل مشرك عرب گروه گروه براى موسم حجّ بزرگ در مشعرالحرام- در مكّه مكرّمه- حاضر شده بودند، با شفّافيت تمام برائت از مشركين را اعلام نمود.

دراين زمينه آنچه قابل توجّه مى‌باشد اين است كه طاغوتيان در طول تاريخ اجازه سخن گفتن در مورد راستى، و فادارى، صله رحم، نماز و زكات و... را به مردم مى‌دهند؛ ولى واى به حال كسى كه در مورد شرك، رشوه خوارى، فساد، انحراف و منكرات سخن به ميان آورد، چرا كه هميشه برائت از مشركين را نپذيرفته‌اند.

حال اينكه چرا كلمه توحيد با نفى غير خدا آغاز و با اثبات خدا پايان مى‌يابد؟

«لا إله الّا اللَّه» «نيست معبودى جز خدا» و چرا خداوند هر گناهى را جز شرك ورزيدن مى‌بخشد، و چرا شرك را ستمى بزرگ به شمار مى‌آورد، و چرا هميشه پيامبران در طول تاريخ با شرك و مشركينى كه غير از خدا، پروردگار ديگرى را برمى‌گزيدند، پيكار مى‌نمودند؟

زيرا لغزشگاه بزرگى كه بشريت را تهديد مى‌كند، اين است كه از بشريت خواسته مى‌شود خدا را نفى نكند، و عين حال به او شرك بورزد. همه چيز به وجود خدا گواهى مى‌دهد ولى مردم معمولًا مى‌خواهند جز او را نيز بپرستند و آفريده‌هاى ديگرى چون سنگ يا انسان و يا برنامه‌هاى گوناگون را اولياى خود قرار دهند.

مشكل اين است كه انسان تا زمانى مى‌خواهد خدا را بپرستد كه در آن براى وى، مصلحتى وجود داشته باشد. بنابراين او را مى‌بينى كه‌