يعنى دين، همان راستى در وعده، سخن و پايبندى مى‌باشد.

سپس مى‌فرمايد:

وَكَانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ... [1].

«او همواره خانواده‌اش را به نماز و زكات فرمان مى‌داد...».

ما ادّعاى تديّن مى‌كنيم ولى به فرزندانمان اهمّيت نمى‌دهيم و آنها را به برپايى نماز امر نمى‌كنيم؛ و صدالبتّه اين امر هيچ پيوندى با اسلام ندارد.

پس از آن درباره حضرت ادريس عليه السلام مى‌فرمايد:

وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقاً نَّبِيّاً [2].

«و در اين كتاب، از ادريس (نيز) يادكن، او بسيار راستگو و پيامبر (بزرگى) بود.»

از صفات اين پيامبر عظيم‌الشأن راستگويى در حقّ و حقيقت بود و اين است معناى ايمان. در آيه ديگر به يكى از صفات مشترك پيامبران اشاره شده است:

إِذَا تُتْلَى‌ عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَبُكِيّاً [3].

«آنها كسانى بودند كه وقتى آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى‌شد به خاك مى‌افتادند، در حالى كه سجده مى‌كردند و گريان بودند.»

پس حقايق الهى در نزد ايشان به معناى خضوع، خشوع وفروتنى‌