هماهنگ است؛) و اينها هستند پرهيزكاران.»

پس روى برگرداندن به خاطر عبادت به سوى مشرق و يا مغرب، از امور ظاهرى دين اسلام است. چرا كه حقيقت دين همان ايمان راستين، انفاق و جهاد فى سبيل اللَّه مى‌باشد. و در جايى ديگر مى‌فرمايد:

أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَايَسْتَوُونَ عِندَ اللَّهِ... [1].

«آيا سيراب كردن حجّاج، و آباد ساختن مسجدالحرام را، همانندِ (عملِ) كسى قرار داديد كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده، و در راه او جهاد كرده است؟! (اين دو) نزد خدا مساوى نيستند.»

پس آيا ممكن است تنها با دادن آب به حاجيان، مؤمنى راستين گردم؛ در حاليكه نفس خويش را از هوى و هوس نهى نكرده‌ام و از مقام پروردگارم نمى‌هراسم و به خاطر مصلحت خواهى، از دين خود روى برمى‌گردانم؟

خداوند متعال در يكى از سوره‌ها برخى از صفات پيامبران را چنين بيان مى‌نمايد:

وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ... [2].

«و در اين كتاب (آسمانى) از اسماعيل (نيز) ياد كن، كه او در وعده‌هايش صادق بود...».