رهبرانى مانند امير المؤمنين على عليه السلام ويا پيامبران وفرستادگان خدا وبندگان مخلص وائمه هدايتگر نبودند، انسان شايد بار ديگر ادعا مى‌كرد كه جانوران وحيوانات بى زبان با انسان تفاوتى ندارند وبدليل كوتاهى عمر وناتوانى جسمى انسان در برابر بعضى از حيوانات، خود را پست‌تر وزبون‌تر از آنها مى‌دانست.

ويا اينكه تخيل واوهام جايگزين حقايق وواقعيتها مى‌شد وتصور مى‌كرد همانند ماه وآفتاب است ويا ستارگان را براى معشوق خود هديه مى‌آورد ويا آسمانها در دست قدرت او است ويا مانند آن احمق كه در پيش روى خليفه ايستاده وآن خليفه احمق‌تر از او، به ياوه‌هايش گوش داده واز اين سروده به وجد مى‌آيد.

آخرين تئورى كه در عرصه انديشه انسان جاهل قرن بيستم ابتكار نمود نظريه داروين است كه اين نظريه پرداز تصور مى‌كرد كه انسان از نژاد ميمون مى‌باشد، شايد بعضى از حيوانات از انسان قوى‌تر باشند، اما از ديدگاه داروين، منزلت انسان از ميمون پائين‌تر وكمتر است!!

بر اين‌اساس اگر آن مردان‌الهى اين مسير انحراف‌را باقدرت ايمان، استوارى شخصيت، عزم راسخ وشفافيت شناخت به آينده، را پيدا نمى‌كردند بشريت در جهل وعقب ماندگى وانحطاط غوطه ور بود.