شير براى آن‌حضرت مى‌آوردند، مى‌فرمود اسير خود را سيراب كنيد وتوصيه مى‌فرمود كه به ضارب خود غذا وآب داده وتا اجراى قصاص به وى آسيب نرسانيد.

خاطر نشان مى‌كنيم كه بزرگترين ويژگى امام على عليه السلام بندگى خالص او به پيشگاه احدّيت بود، ولى خاستگاه بندگى امام در محضر حق تعالى از كجا سرچشمه گرفته بود؟

امام خاك را بسيار دوست وبه آن علاقمند بود بطوريكه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله او را به اين نشان مفتخر نمود ولقب «ابى تراب» به او داد، زيرا دوست داشت كه بر خاك نشسته وبخوابد تا خويشتن خويش را بهتر بشناسد وبه مردم نشان دهد كه زاده خاك است وعلاقه‌اى به خود بزرگ بينى وخود نمايى ندارد ونفس خود را در طول زندگى ذليل وخوار وپالايش مى‌كرد.

وچه زيبا فرمود:

«انما هي نفسي اروضها للتقوى لتأتي آمنة يوم القيامة»

. «اين نفس را پالايش وبه تقوا مى‌آرايم تا روز قيامت ايمن و آسوده باشد.»

امام عليه السلام به نفس خود اجازه نمى‌داد تا دستاويز زندگى گردد وبا خشونت با او رفتار مى‌كرد بطوريكه بعضى از نعمت‌هاى مباح را بر خود باز مى‌داشت وعليرغم طهارت قُدسى نفس آن‌حضرت، همواره هوا وهوس نفس خويش را بر حذر داشته وبه او نهيب مى‌زد.

اين حقيقت بندگى وعبوديت امام على عليه السلام، حقيقتى كه سرچشمه تمامى فضايل است وهر چه در ابعاد گوناگون اين شخصيت ممتاز