2- ستايش براى توست‌

اللَّهُمَّ إِنْ أَطَعْتُكَ فَالْمَحْمَدَةَ لَكَ، وَإِنْ عَصَيْتُكَ فَالْحُجَّةُ لَكَ. مِنْكَ الرَّوحُ، وَمِنْكَ الْفَرَجُ، سُبْحانَ مَنْ أَنْعَمَ وَشَكَرَ، سُبْحانَ مَنْ قَدِرَ وَغَفَرَ. اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتُ قَدْ عَصَيْتُكَ فَإِنّب قَدْ أَطَعْتُكَ فى أَحَبِّ الْأَشْياءِ إِلَيْكَ وَهُوَ الْايمانُ بِكَ، لَمْ أَتَّخِذَ لَكَ وَلَداً، وَلَمْ أَدْعُ لِكَ شَريكاً، مِنّاً بِهِ عَلَىَّ، لا مَنّاً مِنى بِهِ عَلَيْكَ، وَقَدْ عَصَيْتُكَ يا إِلهى عَلى‌ غَيْرِ وَجْهِ الْمُكابَرَةِ، وَلا الْخُرُوجُ عَنْ عُبُودِيَّتِكَ، وَلا الْجُحُودُ لِرُبُوبِيَّتِكَ، وَلكِنْ أَطَعْتُ هَو اىَ وَازَلَّنِى الشَّيْطانُ فَلَكَ الْحُجَّةِ عَلَىَّ وَالْبَيانِ.

«خدايا! اگر تو را فرمان بردم پس ستايش از آنِ توست و اگر تو را نا فرمانى كردم، حجّت ازآن تو است، از توست روح و از توست گشايش و فرج، منزّه است آن كه نعمت داد و سپاس گزارد، پيراسته است آن كه قدرت يافت و آمرزيد. خدايا! اگر تو را نافرمانى كرده بودم پس تو را در محبوب‌ترين چيزها به درگاهت كه همان ايمان به توست، اطاعت كردم، براى تو فرزندى نگرفتم و شريكى براى تو ادعا نكردم و اين منتّى است به واسطه ايمان، از تو بر من، نه منتّى بدان از سوى من بر تو. خداوندا تو را معصيّت كردم امّا نه از روى گردنكشى و نه از روى خروج از بند بندگى، و نه از روى انكار به ربوبيت تو، ليكن هواى خويش را فرمان بردم و شيطان مرا گمراه ساخت، پس حجّت و بيان از آنِ توست بر من». [1]