و نشانه عشق چيزى جز همين اخلاق نيكوست؟!

آن‌حضرت عليه السلام در قلّه فروتنى و خوش‌رفتارى با مردم بود. ابراهيم بن عبّاس در اين باره چنين مى‌گويد: هرگز نديدم كه امام رضا در گفتار خود به كسى بى‌احترامى كند. هيچ‌گاه نشد سخن كسى را قطع كند و اجازه مى‌داد تا شخص خود از گفتار بازايستد و هرگز دست رد بر سينه كسى كه مى‌توانست حاجتش را روا كند، نمى‌زد.

هيچ‌گاه در برابر كسى كه روبه‌رويش نشسته بود پاهايش را دراز نمى‌كرد و تكيه نمى‌داد.

هيچ‌گاه نديدم به غلامان و بردگان خود ناسزا گويد. هرگز نديدم كه آب دهان به بيرون افكند و نديدم كه با قهقه بخندد بلكه خنده وى تبسم بود.

چون خلوت مى‌كرد و برايش سفره مى‌گستردند، بندگانش حتّى دربان و نگهبان با او بر سر سفره مى‌نشستند و غذا مى خوردند. شبها كم مى‌خوابيد و بيشتر بيدار مى‌ماند. اكثر شبها از آغاز شب تا صبح احيا مى‌گرفت‌

بسيار روزه مى‌گرفت و در هر ماه سه روز، روزه از وى فوت نمى‌شد.

مى‌فرمود: اين روزه تمام روزگار است. او بسيار اهل نيكى كردن و دادن صدقه در نهان بود. بيشتر در شبهاى تاريك صدقه مى‌داد. پس هر كس ادعا كند كه كسى را در فضل و بزرگى همچون وى ديده، باورش مكنيد. [1]