برگزيند؟!

مفضل بن عمر گويد: بر امام موسى بن جعفر عليه السلام وارد شدم. پسرش، على، در دامان او بود و حضرت او را مى‌بوسيد و زبانش را مى‌مكيد وبر شانه‌اش مى‌نشاند و به آغوشش مى‌فشرد و مى‌فرمود:

«پدرم فدايت باد! چه بوى خوش و چه خوى پاكيزه و چه فضل آشكارى دارى»!

عرض كردم: فدايت شوم! مودّتى در دل من به خاطر اين بچّه افتاده كه براى كسى جز شما چنين نبوده‌است.

فرمود:

«اى مفضل او نسبت به من همچون من نسبت به پدرم مى‌باشد.

ذريه بعضها من بعض واللَّه سميع عليم».

عرض كردم: او پس از شما عهده دار امامت است؟ فرمود:

«آرى هر كه فرمانش بُرد رستگار شده و هر كه نافرمانى‌اش كند كفر ورزيده است». [1]

خوى پاك‌

از اين روح پاك، خلق و خويى بزرگ به چشم مى‌خورد كه كتابهاى تاريخ شمه‌اى از آن را براى ما بازگو كرده‌اند. و مگر نه اين است كه بوى خوش نشانه گل و نور، نشانه خورشيد است؟ و آيا ايمان چيزى جز عشق‌