ما به خواست خداوند برخى از رواياتى را كه بيانگر مواضع على بن يقطين هستند و نيز رواياتى را كه نشان مى‌دهند سياست تقيّه يا پنهانكارى، سياستى مقطعى و موقت نيست و به مثابه استراتژى كار دراز مدّت است، نقل مى‌كنيم. شايد نظر ائمه عليهم السلام آن بوده كه جا دادن افراد خود به هر شكل در مراكز حكومت بهترين وسيله براى اصلاح وضع امّت است. از اين رو آنان نيازى به ايجاد تغيير سريع در رأس هرم قدرت و عهده دارى مستقيم مسئوليّتهاى حكومت احساس نمى‌كردند و از طرفى تا زمانى كه امّت از نظر تربيتى به آن پختگى لازم نرسند نمى‌توانند عهده دار نظامى الهى كه مورد نظر ائمه اهل بيت عليهم السلام است، باشند. به عبارت ديگر، استراتژى «مخالفت» با نظام حاكم از طريق نفوذ به مراكز و نهادهاى حساس و سلب قدرت نظام از داخل از جانب مخالفان، شايد در چنين شرايطى بهترين استراتژى به شمار آيد.

الف- ماجراى «جُبّه»

در همان هنگامى كه على بن يقطين به هارون الرشيد نزديك بود، جاسوسان و خبر چينان هارون همواره او و ديگر وزيران حكومت را