تمام اين موارد، در روز عاشورا براى امام حسين به وجود آمده بود. امّا با اين حال او نيم زرهى در بركرده بود و با يورشهاى شجاعانه خويش بر دشمن درنده خوى مى‌تاخت. همچون صاعقه‌اى بود كه چون فرود مى‌آمد، دلاوران سپاه دشمن را مانند برگ درخت، در اطراف خود به خاك و خون مى‌نشاند.

يكى از كسانى كه در صحنه عاشورا حضور داشت، مى‌گفت:

«هيچ كس را دليرتر از حسين نديدم. چون يورش مى‌آورد، دشمنان مانند حيوان ضعيفى كه از پيش روى شير مى‌گريزد، از مقابل او مى‌گريختند. بعلاوه اينكه فصيح‌تر از ايشان كسى وجود نداشت».

چون به گذشته باز مى‌گرديم و تاريخ را ورق مى‌زنيم صحنه‌هاى كم نظيرى از قهرمانيهاى آن‌حضرت را در فتوحات اسلامى و پس از آن در جنگهاى امام على عليه السلام مشاهده مى‌كنيم. امّا اين دولاريها با تمام قوّت و اصالت خود نمى‌تواند همپاى شجاعت آن‌حضرت در روز عاشورا كه بى‌گمان، مظهرى شكوهمند در تاريخ انسانى به شمار مى‌آيد، قلمداد شود.

عقاد در اين باره مى‌نويسد: «در ميان نوع انسان هيچ كس دلدارتر از حسين عليه السلام در روز عاشورا يافت نمى‌شود.» [1]

زاهدى عابد

او هر سال به زيارت خانه خدا مى‌رفت مگر هنگامى كه شرايط تيره‌