از ديگرى داشته‌اند. صفت برجسته امام حسين عليه السلام، كه وى را از ديگر ائمه متمايز ساخته، همانا شجاعت و دلاورى آن‌حضرت است.

هر گاه انسان واقعه كربلا را با آن صحنه‌هاى شگفت انگيز به خاطر مى‌آورد صحنه‌هايى كه در آنها خون با اشك وبردبارى با مروّت و همدلى با فداكارى آميخته بود، چهره قهرمان يكى از دلير مردان اين ميدان يعنى حسين بن على عليه السلام در شكوهمندترين و درخشانترين شكل خود نمايان مى‌شود به گونه‌اى كه اگر از تواناييهاى جنگى آن‌حضرت كه آن را دست به دست و سينه به سينه از پدران خويش به ارث برده بود آگاهى نداشتيم و يا آنكه در اين باره مدارك و اسناد قطعى تاريخى در دست نداشتيم و اگر بر اين باور و اعتقاد نبوديم كه رهبران معنوى مى‌بايست آيت خلقت و معجزه خداوند باشند، چه بسا در بسيارى از حقايق ثابتى كه عقل و انديشه و ضمير ما در برابر آنها سر تعظيم فرود آورده، گرفتار گمان و ترديد مى‌شديم.

امام حسين عليه السلام در واقعه عاشورا در هر مناسبتى به ميدان نبرد گام مى‌نهاد و در ميان تاخت و تاز اسبان براى يافتن جسد صحابى يا هاشمى كه شهيد شده بود به جستجوى مى‌پرداخت. و چه بسا تا رسيدن بر سر جسد ياران خود درگيريهاى بس خونين ميان او و دشمنانش در مى‌گرفت.

هر يك از اين درگيريها و نبردها، خود يورشى بى همتا و دشوار محسوب مى‌شد. مصيبت، خود از نيروى انسان و اراده او مى‌كاهد.

گرسنگى وتشنگى اورا فرسوده و ضعيف مى‌كند و توان او را كاهش مى‌دهد و گرماى شديد خود عامل ديگرى است كه تلاش بيشترى از وى مى‌طلبد.