خانه‌اش برگزيده بود و به زنى از آنان اجازه داده بود كه كودك خود را، با عزّت و عظمت، در خانه‌اش به دنيا آورد.

اين خبر خوش در خانه‌هاى بنى‌هاشم نيز پيچيد و زنانشان با شگفتى و سرور به فاطمه شادباش مى‌گفتند. سران و بزرگان نيز به سوى ابوطالب مى‌رفتند و مقدم اين مولود بزرگ را به وى مباركباد مى‌گفتند. درميان اينان جوانى نيز بود كه نسبت به تولد اين كودك، بيش از ديگران توجّه نشان مى‌داد. او به كودك مى‌نگريست امّا نه آنچنان كه مردان ديگر به او مى‌نگريستند. اين جوان محمّد بن عبداللَّه صلى الله عليه و آله نام داشت كه همواره به عنوان يكى از اعضاى خانواده ابوطالب به شمار مى‌آمد. وقتى كه وى طفل را بغل گرفت آيات خدا را خواند و از آن كودك در شگفت شد و ميلادش را تبريك گفت.

نقل كرده‌اند كه اين كودك چشمانش را جز بر چهره مبارك پسر عمّش، پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله، نگشود. او را على نام نهادند. مادرش براى او نام «حيدر» را برگزيد. اگرچه اين نام حاكى از كمال جسمانى كودكى بود كه قهرمانيهاى آينده را به ياد مى‌آورد امّا نام ديگر (على) نشانگر برترى وى در امور معنوى به حساب مى‌آمد.

ميلاد معجزه‌آسا

ولادت على عليه السلام، همچون شهادت وى گواه حقى بر راستى رسالتهاى الهى است. او در تمام ابعاد حياتش، از ولادت تا شهادت، آيت بزرگ‌