از حق رخ بر مى‌تابيد و به باطل مى‌گراييد، ونعمت خدا را نا سپاسى مى‌كنيد يا از كسانى هستيد كه به پاره‌اى از كتاب ايمان مى‌آورند و به پاره‌اى ديگر كفر مى‌ورزند. پس پاداش آن كس كه چنين مى‌كند، از شما يا غير شما، چيزى نيست مگر خوارى در زندگى دنيا و عذاب طولانى در زندگى پاينده اخروى، و به خدا كه اين رسوايى بزرگ است.

خداوند كه از روى منّت و رحمتش بر شما فرايضى مقرّر فرمود، نه براى آن بود كه بدانها نياز داشته، بلكه (قرار دادن اين فرايض) رحمتى بود از جانب او كه معبودى جز او نيست، بر شما، تا پليد را، از پاك جدا سازد و آنچه را كه در دلهاى شماست بيازمايد و آنچه در دلهايتان است پاك و صاف كند تا به سوى رحمت خدا سبقت گيريد و جايگاههاى شما در بهشتش تفاوت يابند. پس بر شما حجّ و عمره و گزاردن نماز و پرداختن زكات و روزه و ولايت را واجب فرمود و درى هم به روى شما گشود كه درهاى فرايض را بدان باز گشاييد تا كليدى (براى رسيدن) به راه او باشد. اگر محمّد و جانشينانش از فرزندانش نبودند شما چون چهار پايان سر گشته مى‌شديد، هيچ كدام از فرايض را در نمى‌يافتيد.

و آيا مى‌توان به شهرى در آمد جز از راه دروازه‌اش؟!

و چون بر شما منّت نهاد به قرار دادن اوليا (امامان) پس از پيامبرتان، در كتاب خويش فرمود:

الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِيناً [1].

«امروز دين شما را كامل كردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را دين‌