يا حكمران يك شهر و يا دست كم به مقام قاضى القضات دست يابد. لكن امام جواد در پى هيچ يك از اين مشاغل نبود و تنها كارى كه كرد آن بود كه دست همسرش را گرفت و به مدينه رفت و تا هنگام مرگ مأمون در منطقه‌اى به نام رقّه، در مدينه ماند.

بنابر اين امام جواد از رهگذر اين پيمان خويشى، به چه دستاوردهايى نايل شد؟

در حقيقت آن‌حضرت از اين رهگذر به دو مقصد رسيد:

اوّلًا: با پذيرفتن ازدواج با دختر مأمون، وى را از انديشه قتل خود منصرف كرد.

ثانياً: دست دستگاه خلافت ومأموران آنرا از رساندن هرگونه گزندى به رهبران واعضاى نهضت مكتبى (شيعه) با اين ازدواج بست.

اين شيوه در بسيارى از دورانهاى ائمه عليهم السلام نيز به اجرا گذارده شد. بهترين نمونه براى اثبات اين سخن، ماجراى على بن يقطين بغدادى است كه در آغاز مشاور مهدى خليفه عبّاسى بود و سپس تا وزارت هارون الرشيد ارتقاى مقام يافت.

او هنگامى كه به اين مقام رسيد، با توجّه به گرايش‌هاى مكتبى خود نزد امام كاظم آمد و عرض كرد: «اى فرزند رسول خدا من ياور اين ستمگر شده‌ام».

و خواست از مقام خود استعفا دهد. حال آنكه اگر كسى مى‌توانست در آن روزگار به چنين مقامى برسد، در حقيقت بر تمام امور بزرگترين حكومت جهان تسلط مى‌يافت.

با اين وجود امام كاظم از وى خواست كه در مقام خود همچنان باقى بماند و وظايف خويش را پيگيرى كند. على بن يقطين در قصر هارون به وظيفه خود مشغول مى‌شود. امّا دو باره از امام عليه السلام تقاضا مى‌كند كه به او اجازه كناره‌گيرى از