چه وقتى نازل شده، مى‌انديشم. از اين رو قرآن را هر سه روز يكبار ختم مى‌كنم». [1]

امّا چگونه پيشواى ما، امام رضا عليه السلام، تا بدين درجه به قرآن مأنوس و پاى‌بند بود؟ و آيا ما هم مى‌توانيم پيرو او در اين امر مهم باشيم؟

قرآن كتاب خدااست و آن كس كه دلش به نور خدا پيوند نيافته است نمى‌تواند كتاب او را دريابد. آيا مگر خداوند سبحان نفرموده است:

وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَاراً [2].

«و فرو مى‌فرستيم از قرآن آنچه را كه شفا و رحمت است براى مؤمنان و بر ستمگران جز زيان نيفزايد.»

انسان به درجه ايمان و يقين خود و نيز به اندازه تجلّى عظمت پروردگار در قلبش از نور خداوند، كه در كتابش متجلّى است، بهره‌مند مى‌شود.

امام رضا خداى را بزرگ داشت و او را پاس نهاد و امر خويش را بدو واگذار كرد و جز او هر چيزى را خوار و حقير انگاشت و در راه او هر بلايى را به جان خريد. تمام اينها وسيله او براى رسيدن به پروردگارش بود.

اجازه دهيد براى آنچه گفتيم شواهد و دلايلى ارائه دهيم تا نه تنها نسبت به امام شناخت بيشترى حاصل كنيم بلكه دلهاى ما از اين سيره‌اى كه از روحى الهى و تابناك آكنده است، به كرنش افتند.

يكى از عبادتهاى آن‌حضرت اين بود كه چون نماز صبح را در اوّل وقت به‌جاى‌مى‌آورد، براى پروردگارش به سجده مى‌افتاد و تا زمانى كه خورشيد بالا