آسان نگردانيده است؟ و آيا شگفت‌انگيز خواهد بود بنده‌اى كه قرآن را در طول حيات خويش سرلوحه خود قرار داده، آيت بزرگ پروردگار جهانيان شود؟

پيامبر صلى الله عليه و آله برترين و بزرگترين امتيازش آن بود كه چون بنده‌اى مردم را به او دعوت مى‌كرد وقتى از شخصى درباره اخلاق شريف پيامبر سؤال مى‌شد مى‌گفت:

«قرآن خوى اوست.»

وبزرگترين امتياز امام على عليه السلام نيز آن بود كه خداوند گوشهاى او را شنواى قرآن گردانيده بود.

پيامبر به ما يادآورى كرد كه پس از خود دو چيز گرانبها بر جاى مى‌نهد. كتاب خدا (قرآن) و عترتش. سپس گفت كه اين دو هرگز از هم جدا نخواهند شد تا اينكه كنار حوض (كوثر) بر حضرتش وارد شوند.

آيا اين سخن به اين معنى نيست كه خاندان رسالت، مشكات نور دانش و معدن وحى و جايگاه علم الهى‌اند؟

امام رضا عليه السلام با تمام وجود خويش، مصداق اين نور آلهى بود تا آنجا كه در حديث آمده است:

ابو ذكوان گفت: از ابراهيم بن عبّاس شنيدم كه مى‌گفت: «امام رضا را نديدم مگر آنكه از چيزى كه سؤال مى‌شد، او مى‌دانست و در عصر و روزگارش كسى را نديدم كه نسبت به آنچه در زمان بود از او داناتر باشد. مأمون از هر چه مى‌پرسيدش، بدو پاسخ مى‌گفت. همه كلام و پاسخ وى، گزيده‌هائى از قرآن بود. او هر سه روز يك بار قرآن را ختم مى‌كرد و مى‌فرمود:

اگر بخواهم، مى‌توانم در كمتر از سه روز هم قرآن را ختم كنم، امّا هرگز به آيه‌اى برنمى‌خورم جز آنكه در آن آيه و اينكه در باره چه چيزى فرود آمده و در