الْبَيِّنَةُ [1].

«آن كسان كه كافر شدند از اهل كتاب و مشركان باز نايستند تا وقتى كه حجّت پيدا بر ايشان بيايد.»

هارون پرسيد: آيا ما كافريم؟ امام پاسخ داد: نه ... ولى چنان هستيد كه خداوند فرموده است:

الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْراً وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ [2].

«كسانى كه نعمت خدا را به كفر مبدل كردند و قوم خود را به سراى تباهى فرود آوردند.»

هارون با شنيدن اين پاسخ خشمگين شد و بر او سخت گرفت.

آن‌حضرت از زندان، جايى كه دژخيمان جنايتكار هيأت حاكمه آن را احاطه كرده بودند، نامه‌اى به هارون نوشت و در آن فرمود:

«روزى از بلا و سختى بر من سپرى نمى‌شود جز آنكه روزى از راحتى و رضا از تو سپرى مى‌گردد تا آنكه تمام روزهاى ما دو نفر به روزى مى‌رسد كه پايان‌ناپذير است و اهل باطل در آن روز زيانمند شوند». [3]