وحى مى‌شود و مردم را به پيروى از او امر مى‌كند، از ناحيه غيب نيست؟

چگونه خداوند تمام اين مكاتب بزرگ آسمانى و اين كتاب عظيم (قرآن)، كه جهانيان را به رويارويى فراخوانده تا يك سوره و يا چند آيه همانند آن را بياورند، به پيامبر امى خويش آموخته است؟!

ما در قرآن مى‌خوانيم كه حجّت عيسى بن مريم عليه السلام بر مردم دورانش آن بود كه ايشان را از آنچه در خانه‌هايشان انبار كرده بودند، خبر مى‌داد.

بدين سان دانش الهى امام كه از حدّ و مرز دانش مردم گذر كرده، خود دليلى است بر اينكه او از جانب خدا مؤيد و امام و حجّت تمام مردم روى زمين است.

اين علم چگونه حاصل مى‌شود؟ آيا از طريق حديث از رسول خدا، از جبرئيل، از خدا حاصل شده و يا از طريق ثبت آن در صحيفه دل و دميدن آن در روح پديد آمده است و يا از طريق ستونى نورانى كه امام بدان مى‌نگرد و هر گاه خدا بخواهد او چيزى را در مى‌يابد يا آنكه با نزول روح كه بزرگترين فرشتگان است، در شب قدر بر امام، امور بر او آشكار مى‌شود؟!

تمام اين موارد و چه بسا راههاى ديگرى كه ما از آنها آگاهى نداريم، مى‌تواند براى تحصيل علم غيب توسّط امام درست باشد و نيازى نداريم براى شناخت جزئيات و تفاصيل اين امر خود را به مشقّت اندازيم بلكه در اين باره همين اندازه كافى است كه امام به اذن خداوند از آنچه بر مردم پوشيده و پنهان است، آگاهى مى‌يابد و خداوند بدين وسيله بر آنان منّت مى‌نهد و مردم بايد از آنها اطاعت كنند.

در حديثى از امام صادق عليه السلام در اين باره آمده است:

«به آن‌حضرت عرض كردم: دانش شما از چه راهى حاصل مى‌شود؟ فرمود:

اين دانش ميراثى است از رسول خدا صلى الله عليه و آله و على بن ابى‌طالب. گفتم: يعنى بگوييم كه دانش در دل شما افكنده و يا در گوش شما خوانده مى‌شود؟ گفت: