[1] - بحارالانوار، ج 48، ص 174.

[2] - على بن يقطين بن موسى، ساكن بغداد و اصلًا كوفى بود. او مولاى بنى اسد و كنيه‌اش ابو الحسن بود و او از چهره‌هاى بارز و سر شناس اين طايفه به شمار مى‌آمد. امام كاظم عليه السلام بهشت را براى او تضمين كرده و ضامن شده بود كه آتش دوزخ او را نخواهد سوزاند. در كتاب رجال كشّى احاديثى است كه بر عظمت شان و جلالت قدر او دلالت مى‌كنند. او اموال فراوانى كه شايد يكصد تا سيصد هزار بوده نزد امام كاظم مى‌برده است. او در هر سال كسانى را به نيابت از خويش به حج مى‌فرستاد. در يكى از سالها بنابر آمارى كه گرفته بودند 150 يا 300 نفر به جاى او حج به جاى مى‌آوردند و او به برخى از اينان مثل كاهلى و عبد الرحمن بن حجّاج ده هزار و به برخى 20 هزار درهم عطا مى‌كرد و كمترين مبلغى كه براى اين كار مى‌پرداخت هزار درهم بود. او صاحب كتابهايى نيز بود كه فرزندش حسن و احمد بن هلال آنها را از وى روايت كرده‌اند. در سال 182 ه ق در زمانى كه امام كاظم در زندان هارون در بغداد به سر مى‌برد، دنيا را بدرود گفت.

باتلخيصى‌از شرح مشيخه‌من لايحضره‌الفقيه، ص 47 وحاشيه بحارالانوار، ج 48، 178.