اين باره از شخصيتهاى مختلف نقل شده است، بيان مى‌كنيم:

مالك. پيشواى مذهب مالكى، مى‌گويد: «جعفر از يكى از اين سه خصلت خارج نبود: يا نماز مى‌خواند يا روزه مى‌داشت و يا قرآن تلاوت مى‌كرد». [1]

و نيز گفته است:

«هيچ چشم و هيچ گوشى نديد و نشنيد و بر قلبى خطور نكرد كه انسانى از نظر علم و عبادت و پرهيزكارى برتر از جعفر بن محمّد الصادق عليه السلام باشد». [2]

ابو الفتح اربلى وزير گويد:

«جعفر بن محمّد، نفس شريف خود را وقف عبادت كرده و آن را بر طاعت و زهد واداشته بود و خود را به دعا وتهجد و نماز و تعبد مشغول ساخته بود».

يكى از معاصران آن‌حضرت روايت مى‌كند كه ابو عبداللَّه الصادق را در مسجد النبى صلى الله عليه و آله به حال سجده ديدم. نشستم و چون ديدم سجده آن‌حضرت به درازا انجاميد با خودم گفتم كه تا وقتى امام در سجده است به گفتن تسبيح مشغول شوم. به گفتن ذكر سبحان ربى و بحمده استغفر ربى و اتوب اليه پرداختم. سيصد و شصت و چند بار اين ذكر را گفته بودم كه امام سر از سجده برداشت. [3]

اوجبّه خشن و كوتاهى از پشم دربرمى‌كرد و حلّه‌اى بر روى جامه‌اش مى‌پوشيد و مى‌فرمود: ما جبّه پشمين را براى خدا مى‌پوشيم و حلّه را براى شما. [4]

آن‌حضرت را مى‌ديدند كه پيراهنى درشت بافت و خشن در زير جامه‌اش‌