و به همين سبب روبه‌روى چشمان امام صادق جان داد. امام بر او گريست، امّا زبان به ناله و بى‌تابى نگشود و تنها جنازه فرزندش را مخاطب قرار داد و فرمود:

«اگر تو گرفته شدى من ماندم و اگر تو مبتلا گشتى من سالم ماندم».

سپس به زنانى كه بانگ و فرياد سرداده بودند روى‌كرد و آنان را سوگند داد كه دست از داد و فرياد بردارند. آنگاه فرزندش را به آرامگاهش برد و فرمود:

«پيراسته باد آنكه فرزندان ما را مى‌كشد و ما براى او جز بر محبّت خويش نمى‌افزاييم».

و پس از به خاك سپردن او نيز فرمود:

«ما قومى هستيم كه درباره هر كسى كه او را دوست داشته باشيم آنچه را كه بپسنديم از خدا درخواست مى‌كنيم واو نيز به ما عطا مى‌كند، و چنانچه او در باره كسى كه ما دوستش داريم چيزى را بپسندد كه به نظر ما نا خوشايند است ما به آن امر راضى هستيم».

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، هدايتگران راه نور - قم، چاپ: پنجم، 1390.

نگرش انسانى امام‌

در واقع نگرش انسانى امام صادق عليه السلام از نگرش اسلام به انسانيّت در ساختها و مفاهيم گوناگون آن مايه مى‌گيرد. من نمى‌خواهم به تفصيل درباره اين بُعد از زندگى امام بپردازم. چرا كه مباحث تفصيلى در اين خصوص را موكول به فرصتهاى ديگر كرده‌ام، امّا براى آنكه از شدت عشق امام به انسانيّت و ارج نهادن به حقوق آن كه صخره‌هاى سترگ در برابر آن سر فرود مى‌آورند و ستارگان و درختان در برابرش به سجده مى‌افتند، پرده برداريم. چند نمونه كوچك از اين موارد را ذكر مى‌كنيم:

1- به حاجب و غلام خويش، مصادف، هزار دينار داد و به او گفت: آماده شو تا براى كارى تجارى به مصر روى، زيرا تعداد خانواده من زياد است.