بر امواج درياها بخواندشان، بر جاى خود بى حركت خواهند ايستاد.

بدين سان منصور هراز چند گاه امام را به نزد خود فرا مى‌خواند تا آنكه بالاخره وى را با دادن زهر به شهادت رساند.

مواضع تابان و نورانى امام صادق عليه السلام تنها در برابر منصور نبود. بلكه آن‌حضرت مشابه همين مواضع را با واليان منصور نيز داشت كه از ميان آنها به دو نمونه زير اشاره مى‌كنيم:

1- يك بار امام صادق عليه السلام نزد زياد بن عبداللَّه بود. زياد گفت: اى فرزندان فاطمه فضيلت شما بر مردمان چيست؟ تمام فاطميون كه در مجلس حضور داشتند از بيم جان خود لب از پاسخ فرو بستند.

آنگاه امام فرمود: «همانا از فضل ما بر مردم اين است كه ما دوست نداريم از خاندان ديگر جز خاندان خودمان باشيم در حاليكه كسى از مردم نيست كه دوست نداشته باشد از ما باشد»!

2- داوود بن على، والى مدينه بود. او به فرمانده نيروهايش دستور داد «معلى بن خنيس» يكى از سران برجسته شيعه و از ياران سخنور امام صادق عليه السلام را اعدام كند. فرمانده نيز فرمان والى را به اجرا گذاشت چون «معلى» به شهادت رسيد، امام در حالى كه نسبت به حكم صادر شده از سوى والى بسيار خمشگين بود، رو به او كرد و فرمود: دوست مرا كشتى و چيزى را كه از آنِ من بود گرفتى!! آيا نمى‌دانى كه مرد ممكن است در سوگ و عزاى فرزند خود آرام بنشيند، امّا در مقابل جنگ آرام نخواهد بود.

والى عذر آورد كه او قاتل مستقيم «معلى» نبوده است.

آنگاه آن‌حضرت نزد فرمانده نيرو رفت. او به جُرم خود اعتراف كرد. دستور داد گردنش را بزنند. والى نيز او را به خاطر جُرمى كه مرتكب شده بود، گردن زد.