مردان و زنان عزادار فوج فوج به منزل آن‌حضرت مى‌رفتند. غوغاى عظيمى بر پا شده و كوفه به لرزه در آمده بود. اين روز همچون روز در رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله بود.

امام حسن و امام حسين با هم پيكر امام را مى‌شستند و محمّد بن حنفيه بر روى بدن مبارك آن‌حضرت آب مى‌ريخت. آنگاه با باقيمانده حنوط رسول خدا آن‌حضرت را حنوط كردند و در تابوتش گذاردند. امام حسن بر جنازه آن‌حضرت نماز خواند و او را شبانه تا پشت كوفه بردند و در نوبه در كنار ستون غريين، جايى كه هم اكنون آرامگاه آن‌حضرت است، به خاك سپردند.

محل آرامگاه آن‌حضرت، تا دوران امام رضا عليه السلام از ديدهها نهان بود. زيرا بيم آن مى‌رفت كه خوارج و بنى اميّه مرقد آن‌حضرت را مورد تهاجم خويش قرار دهند.

پس از شهادت امام، ابن ملجم كشته و به آتش سوزانده شد. بدين سان، با شهادت على عليه السلام صفحه‌اى درخشان از زندگى آن امام ورق خورد تا صفحات مجد و سرفرازى و فضايل وى تا پايان روزگار همچنان پرتو افشان بماند و پيروان خود را به هدايت و استقامت رهنمون شود. پس سلام خدا بر او باد آنگاه كه در كعبه پا به دنيا گذارد و آنگاه كه در محراب كوفه به خون غلتيد و هنگامى كه شهيد و شاهد بر ظلم ستمگران شد و وقتى عدالت و پرچم هدايت و منَار تقوا گشت. سلام خدا برا او باد هنگامى كه او را زنده بر مى‌انگيزد تا او را ميزانى قرار دهد كه ميان بندگانش جدايى اندازد و تقسيم گر بهشت و دوزخ باشد.

و سلام بر راستكارانى كه در راه آن‌حضرت گام نهادند و درود بر پيروانش كه در راه عشق به او سختيهايى را تحمّل كردند كه كوههاى سر به فلك كشيده تاب تحمّل آنها را نداشتند.