آمد آتشكده فارس به سردى و خاموشى گرائيد و درياچه ساوه‌ [1] خشك شد و كنگره‌هاى كاخ كسرى، پادشاه ايران، درهم شكست و بتها واژگون شدند.

دوران شيرخوارگى‌

با به دنيا آمدن اين كودك، خاندان بنى هاشم جشنى باشكوه برگزار كردند. چراكه عبداللَّه بيش از ديگر فرزندان بنى هاشم در نزد آنان محبوب بود و از اين گذشته، دست تقدير نهال عمر وى را در عنفوان جوانى از بيخ بركنده بود. فوت عبداللَّه، در قلب بنى هاشم شكافى بزرگ و در جانهاشان زخمى عميق برجاى نهاده بود. بنابراين، ميلاد محمد صلى الله عليه و آله مى‌توانست مرهمى براى اين همه درد و جراحت باشد. او مى‌توانست جاى خالى پدرش را پُر كند و ياد آن جوان بزرگوار را در دلها زنده سازد.

يكى از عادات بزرگان مكّه آن بود كه از ميان قبايل صحرانشين دايه‌اى براى پرورش فرزندان شيرخوار خود برمى‌گزيدند تا فرزندان آنها تحت تأثير تربيت اين قبايل، قوى و به دور از هرگونه ناتوانى جسمى و روحى پرورش يابند. از اين رو، عبدالمطلب، بزرگ بنى هاشم و سرپرست محمد، زنى پاك دامن از بهترين قبايل عرب و خوش خوى‌ترين آنها برگزيد، تا محمد را شير دهد و او را در دامان پاك خود تربيت كند. اين زن «حليمه» نام داشت و به قبيله «بنى‌سعد» كه در اطراف شهر طائف زندگى مى‌كردند، منسوب بود.

اين كودك خجسته، در دامان قبيله‌اى صحرانشين جاى گرفت. آنان به ديده محبت و دوستى به وى مى‌نگريستند. چراكه قدوم مبارك محمد، خير و بركت‌