بپردازند كه با آن، مستوجب رحمت خداوندى گردند، و لذا برايشان رحم مى‌گيرد. [1]

و در حديث ديگرى از امام حسن بن على عليه السلام آمده است كه فرمود: «خداوند در پرتو منّت و رحمت خود آنگاه كه فرايض را بر شما واجب ساخت آن را نه از اين رو كه بدان محتاج بود، بلكه به سبب رحمتش بر شما مفروض داشت، خدايى جز او نيست. [2]»

امام حسين بن على عليه السلام به سوى اصحابش رفت و فرمود:

«اى مردم! خداوند والا نام، بندگان را نيافريد مگر براى اينكه او را بشناسند، پس هرگاه او را شناختند پرستشش مى‌كنند، و هرگاه او را بپرستند ديگر از پرستش جز او بى‌نياز خواهند شد. [3]»

بدين ترتيب آزادى و شناخت وسيله پرستش است و پرستش، وسيله رحمت.

در حديث منقول از امام صادق عليه السلام آمده است كه مردى از ايشان پرسيد: چرا خداوند بندگان را آفريده است؟

امام عليه السلام فرمود: «خداوند تبارك و تعالى خلايق را بيهوده نيافريده است و از سرِ هيچ رهايشان نساخته است، بلكه براى آشكار كردن قدرت خويش آنها را پديد آورده تا فرمانبرى از خويش را بر آنان تكليف كند و بندگان با اين كار خشنودى خدا را حتمى گردانند. خداوند آنها را نيافريده است تا سودى از آنها برگيرد و يا با وجود آنها زيانى از خود دور دارد، بلكه آنها را آفريده است تا سودشان رساند و نعمت ابديشان بخشد. [4]»