وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيَها مِن كُلِّ شَيْ‌ءٍ مَوْزُونٍ‌ [1].

«و زمين را گسترديم و در آن كوههاى ثابتى افكنديم، و از هر گياه موزون در آن رويانديم.»

بدين ترتيب تسليم، جامه‌اى از سازشِ ميان انسان و هستىِ پيرامون او، ميان فرد و جامعه، بين شخص و نفسش و غرايز و موهبت‌هاى گوناگون وى در مى‌افكند، چنانكه انسان را به نزديكترين راههاى رسيدن به خدا وهمه مفاهيم خير ره مى‌نمايد. خداوند مى‌فرمايد:

أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌ مُّبِينٌ* وَأَنِ اعْبُدُونِي هذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ‌ [2].

«آيا با شما عهد نكردم اى بنى آدم كه شيطان را نپرستيد كه او براى شما دشمنى آشكار است و اينكه مرا بپرستيد، كه راه مستقيم اين است.»

عبادت خدا تقوى، شكيبايى در راه، فرمانبرى و اطاعت به ارمغان مى‌آورد. خداوند مى‌فرمايد:

أَنِ اعْبُدُوْا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ‌ [3].

«كه خدا را بپرستيد و تقواى او در پيش گيريد و مرا فرمان بريد.»

نيز عبادت خداوند كوشش در راه به دست آوردن روزى از راه درست را به شخص الهام مى‌كند.

خداوند مى‌فرمايد:

... فَابْتَغُوا عِندَ اللَّهِ الرِّزْقَ وَاعْبُدُوهُ وَاشْكُرُوا لَهُ ... [4].

«... روزى را تنها نزد خدا بطلبيد و او را بپرستيد و سپاسش گزاريد ...»

و برتر از اينها همه عبادت خدا به مفهوم زارى كردن به درگاه خداست با سجود، ركوع، ناله و ديگر امورى كه «عبادت» به مفهوم اخصّ ناميده مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد: