هنگامى كه آدمى پيامبرى را شناخت كه خداوند متعال او را فرستاده است ضرورت پيروى از او را در مى‌يابد، زيرا او از سر هوى‌ سخن نمى‌گويد و آنچه پيامبر، آن را به ارمغان آورَد از خداست و نور است و نور، همان علم است.

روايات مى‌گويند: «دشمن علم تو، هوى‌ و هوس است»، و «علم در پس پيروى از هوس، پنهان است» زيرا آدمى هنگامى كه در پس هوى‌، هوس و تمايلاتش به راه مى‌افتد در حقيقت، ميان خود و حقايق پرده‌اى ايجاد مى‌كند، امّا عقل در بسيارى اوقات با هوس ناهمسويى دارد و آدمى هنگامى كه در پى هوس روان است با عقل به مخالفت بر مى‌خيزد، او شايد هنگام سخن از حسن صفات، محاسن و ستايش از شخص او با همه وجود گوش فرا مى‌دهد، اگر چه تمامى اين ستايشها خلاف واقع باشد، در حالى كه به محض بيان معايب و بديهاى او، هر چند مطابق با واقعيت، با اعصابى مضطرب و رگهايى ور آمده و خشمگين، آن مكان را ترك مى‌كند. اينها همه از آن روست كه سخن گفتن پيرامون محاسن او با هوى‌ و هوسش همسوست و لذا صحبت از معايبش با هوى‌ و هوس او ناهمسو مى‌باشد، و از اين جهت روان شدن در پى هوى‌ و هوس، عين جهل است. در اين جا روايات، ما را از همنشينى با دوستان بد بر حذر مى‌دارد، زيرا آنها همان درى هستند كه جهل از آن مى‌آيد. اين روايات بر همنشينى با مؤمنان تأكيد مى‌ورزند، زيرا آنها يكى از درهايى هستند كه علم از آن مى‌آيد.

مؤمن بانور خداوندى مى‌نگرد

آيات قرآن كريم و احاديث شريفى كه درباره علم و عقل مى‌پردازند پرده از ويژگيهاى علم بر مى‌گيرند كه هفتاد سرباز آن را پاس مى‌دارند و نيز اين آيات و احاديث عوامل جهل را كه هفتاد پاسدار از آن نگهبانى مى‌كنند روشن مى‌سازد و هنگامى كه آدمى اين نگهبانان علم را در خود مى‌كُشد در واقع، مفهوم آن اين‌