قرآن هنگامى كه درژرفاى وجود او پرتو مى‌افشاند او در برابر عظمت الهى از هم فرو مى‌پاشد و در وجدان و قلبش تابيدن مى‌گيرد و بدين ترتيب خداوند متعال با عظمت و كبريايى خود از خلال نور قرآن، متجلّى مى‌شود:

لَوْ أَنزَلْنَا هذَا الْقُرْآنَ عَلَى‌ جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ‌ [1].

«اگر اين قرآن را بر كوهى نازل مى‌كرديم، از خوف خدا آن را ترسيده و شكاف خورده مى‌ديدى و اين مثالهايى است كه براى مردم مى‌آوريم، شايد در آن بينديشند.»

قرآن كريم مثالهايى مى‌آورَد و امورى را بيان مى‌كند كه براى آدمى ذكر بوده و عقلش بدان گشوده مى‌گردد، سپس عقل، خودش را كشف مى‌كند و در نتيجه آدمى در مى‌يابد كه در خويش نورى دارد. شايد ما در بيش از سيصد جاى قرآن كريم اين مفهوم را درمى‌يابيم كه مى‌گويد: أَفَلا تَذَكَّرُونَ‌ «آيا متذكّر نمى‌شويد؟»، أَفَلَا تُبْصِرُونَ‌ «آيا نمى‌بينيد؟»، لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ‌ «شايد انديشه كنيد!»، وَمَا يَعْقِلُهَا إِلَّا الْعَالِمُونَ‌ «و جز دانايان آن را درك نمى‌كنند» و...

و بدين ترتيب خداوند، آفريننده، مخلوق عاقل خود را مخاطب قرار مى‌دهد تا نور علم را در ضمير او بيفشاند و تابش و پرتوش را فزونى بخشد و در نتيجه آفاق حيات براى او گشوده مى‌گردد و آدمى در اين هنگام به واسطه بينشى كه خداوند متعال بدو ارمغان كرده، يقين مى‌يابد كه قرآن كريم از سوى خداوند حكيم، عليم، پروردگار سبحان و متعال است. بدين سان قرآن با انسان سخن مى‌گويد و با اين سخن، انديشه او را كه زيرِ تلّى از شهوات، هوسها، غفلت، دنيا دوستى و گرايش به زندگىِ زمين نهفته برمى‌انگيزد و آن را نور مى‌گرداند و در اين هنگام است كه آدمى صاحب عقل مى‌گردد.. صاحب نورى كه در ژرفاى وجدان او و نهانگاه نفس و قلبش، تابيدن مى‌گيرد.