اوست، در حالى كه قدر و قضا، هر دو حادث و مخلوق هستند كه پس از آفرينش مشيت و اراده به صحنه مى‌آيند.

پس علم خدا حد و مرزى ندارد، او مى‌داند كه چه خواهد كرد و چه رخ خواهد داد و دانش بشرى- هر چند فراوان و عميق باشد- از رسيدن به علم خداوند ناتوان است، مگر آنچه را خدا خود بدو آموخته باشد. در قرآن كريم از زبان پيامبر آمده است كه:

... وَلَوْ كُنتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ... [1].

«... اگر غيب مى‌دانستم خير را براى خود فراوان مى‌گرداندم...»

و فرشتگان به خداوند عزّوجلّ عرض كردند كه:

... لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا... [2].

«... ما علمى نداريم جز آنچه تو به ما آموختى...»

و خداوند به ما دستور داده است به درگاهش دعا كنيم:

... وَقُل رَبِّ زِدْنِي عِلْماً [3].

«... بگو؛ خدايا! بر علم من بيفزاى.»

و خداوند خلق را چنين توصيف مى‌فرمايد:

... وَمَا أُوتِيتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا [4].

«... شما از علم جز اندكى داده نشديد.»

و در دعايى منقول از امامان عليهم السلام آمده است كه: «به حق اسم عظيم اعظمت كه نزد تو پوشيده و اندوخته است و هيچ فرشته مقرّب و پيامبر مرسلى را بر آن آگاه نكرده‌اى از تو مى‌خواهم...»