ضمانت اين امر است. آيا كسى كه به محدوده جذاميان وارد مى‌شود، اگر خويش را به آنتى‌بيوتيكهاى لازم مجهّز نكند، مى‌تواند ضمانت كند كه از آنجا به سلامت بيرون مى‌آيد؟ روح، قلب، تغذيه (فكرى، فرهنگى و معرفتى) آنها دقيقاً همين گونه است.

البته صرف نظر از اينكه آنچه امروز به عنوان منابع فرهنگ اسلامى خوانده مى‌شود، منابعى كامل و خالص فرهنگى و دينى شمرده نمى‌شوند، زيرا كتابها و پژوهشهاى بسيارى در دسترس است كه نويسندگان مسلمان آنها را نگاشته‌اند ولى ما نمى‌توانيم مطلقاً سلامت آنها را از انديشه‌هاى وارداتى تضمين كنيم و بسيار پيش مى‌آيد كه انديشه‌هاى صحيح با فرهنگهاى وارداتى و ديدگاههاى شخصى در هم مى‌آميزد و براى جدا كردن آنها از يكديگر، يك مؤمن ناگزير بايد معيارى در دست داشته باشد تا بتواند به كمك آن نادرست را از درست باز شناسد و او را از در افتادن به لغزشگاههاى فكرى و كژ راهه‌هاى معرفتى نگه دارد.

با در اختيار داشتن اين معيار، فرد مسلمان مى‌تواند به عرصه‌هاى دلخواه در معارف اسلامى و غير اسلامى تحقيق و بررسى كند، مادامى كه از عاملى برخوردار است كه او را از كژ راهه و سرگردانى نگه مى‌دارد، زيرا مسئله، تنها مربوط به يك نكته فرعىِ فقهى نيست تا اگر مثلًا يكى از ما در واجبى از واجبات نماز خطا كرد قضا و يا احتياط آن را به جا آورَد و يا اگر در روزه او خللى ايجاد شد كفّاره دهد، بلكه مسئله به ايمان نسبت به خاستگاه وجود و آفريننده آن مربوط است و خداوند بارها از شرك بر حذر داشته و آن را ظلمى بزرگ شمرده است و اين كه همه گناهان بخشايش پذيرند جز شرك و كفر به او و جزئيات كيفر او را مخلوق ناتوان، تاب تحمّل ندارد و حتّى نمى‌تواند آن را تصوّر كند.

دقيقاً از همين جاست كه به برادران مؤمن تأكيد فراوان مى‌كنيم كه مباحث عرفان اسلامى را پى‌گيرند؛ مباحثى كه طبيعتاً كليدى براى پژوهشهاى ژرفتر، فراگيرتر و كاملتر به شمار مى‌آيند.