موجب پراكندگى و از هم پارگى آن مى‌گردد و در اين هنگام هر گروهى مى‌كوشد آنچه را در نزد گروههاى ديگر است به خود اختصاص دهد و به انحصار خود در آورد، در نتيجه دشمنى و ستيزه‌جويى، اختلاف و ناهمسازگارى در ميان امّت رواج مى‌يابد، ويژگيهاى خير فروپاشيده مى‌شود و كمالات روحى و معنوى از ميان مى‌رود و به تبع آن امكانات مادّى نيز نابود مى‌گردد.

قرآن كريم با آيات نورانى خود حسد را از دل آدمى بر مى‌كند و عقل را به ياد مى‌آورد كه:

... وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِندَ رَبِّكَ ثَوَاباً وَخَيْرٌ مَّرَدّاً [1].

«... و نزد پروردگار تو پاداش و نتيجه كردارهاى شايسته‌اى كه باقى ماندنى‌اند بهتر است‌.»

إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ وَيَقْدِرُ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيراً بَصِيراً [2].

«خدا به هر كه بخواهد روزى را گشاده مى‌گيرد و به هر كه بخواهد تنگ و او نسبت به بندگانش آگاه و بيناست‌.»

آدمى را هدايت مى‌كند تا از تفكر در آنچه در دست ديگران است روى برتابد، زيرا آنچه در دست خداست فراوانتر، برتر و ماندگارتر است:

... وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً [3].

«... بخشش خدايت هرگز از كسى منع نشده است‌.»

قرآن‌كريم‌آدمى‌را تشويق مى‌كند كه درخواسته‌هاى خود تنها به‌خداوند روآورَد:

وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً... [4]