بركت‌ كه ضد آن‌ كاهش‌ است‌

عافيت‌ كه ضد آن‌ دردمندى‌ است‌

اعتدال‌ كه ضد آن‌ زياده‌طلبى‌ است‌

حكمت‌ كه ضد آن‌ هوس‌ است‌

وقار كه ضد آن‌ سبكى‌ است‌

نيك بختى‌ كه ضد آن‌ نگون بختى‌ است‌

توبه‌ كه ضد آن‌ اصرار (برگناه) است‌

آمرزش خواهى‌ كه ضد آن‌ خود فريفتگى‌ است‌

خويشتن دارى‌ كه ضد آن‌ سستى‌ است‌

دعا كه ضد آن‌ بى‌اعتنايى‌ است‌

پويايى‌ كه ضد آن‌ تنبلى است‌

شادى‌ كه ضد آن‌ غم‌ است‌

الفت‌ كه ضد آن‌ جدايى‌ است‌ و

بخشش‌ كه ضد آن‌ بُخل‌ است.

همه اين ويژگيها از سپاهيان عقل گرد نمى‌آيد مگر در پيامبر، يا جانشين پيامبر و يا مؤمنى كه خداوند قلبش را براى ايمان آزموده است...» [1] تا پايان حديث شريف كه از خلال نكات روشنگرانه آن راه حل بسيارى از مشكلات فلسفى بيرون آورده شده است و ما را به ضرورت آگاهى به بينشهاى اسلامى رهنمود مى‌نمايد تا آدمى در انتخاب راه خود تدبّر كند، پس اگر خير باشد سود برده است، در نتيجه در بينشهاى قرآنى، احاديث پيامبر و امامان عليهم السلام براى انسان هدايتى در رسيدن به حقيقت، نهفته است.