بخش دوم- حق، محور ايمان‌

چرا ايمان بايد نسبت به همه حق باشد؟ زيرا حق نورى واحد است و مؤمن در پرتو آن از محوريّت هوى و هوس به محوريت حق روى مى‌آورد، و هرگاه حق محور شود ميان حقوق گوناگون فرقى نخواهد بود.

1- آيه زير حقيقت ايمان را با فراگيرى همه حق، در شنيدن و اطاعت فرمان خدا مشخّص مى‌سازد. خداوند مى‌فرمايد:

آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِن رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كَلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِن رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ [1].

«پيامبر، خود به آنچه از جانب پروردگارش به او نازل شده ايمان دارد. و همه مؤمنان، به خدا و پيامبرانش ايمان دارند. ميان هيچ يك از پيامبرانش فرقى نمى‌نهيم. گفتند: شنيديم و اطاعت كرديم، اى پروردگار ما، آمرزش تو را خواستاريم كه سرانجام همه به سوى توست.»

جدايى نيفكندن ميان حقايقى كه متعلق ايمان يك مسلمان قرار مى‌گيرد همان برهان درخشنده در صدق ايمان است و بر آن دلالت دارد كه ملاك مؤمن هوى و هوس نيست تا با آن ميان حقايق گوناگون تفاوت قائل شود.

2- خداوند مؤمنان را در سوره نساء چنين توصيف مى‌كند كه آنان تسليم شدگان در برابر حق و راسخان در علم هستند، زيرا در ايمان ميان كتاب آسمانى قبلى و كتاب‌