بخش دوم- تمسّك جستن، مصونيّت است‌

اوّل- حقايق تمسّك جويى:

به محض آنكه انسان، رنگ ايمان بپذيرد اين رنگ، در تمامى رفتار او بازتاب مى‌يابد، و ايمان به خدا محور حركت او مى‌گردد، و لذا از آن‌جا حركت نمى‌كند، مگر آنكه به سوى آن بازگردد، زيرا آن پايگاه جنبش او، جايگاه آرامش روان، و نشانه هدايت و شناخت اوست.

اعتصام و تمسّك جستن به خدا هنگام اختلاف هوا و هوسها و هنگام دشواريها از بارزترين نشانه‌هاى ايمان است. پس هرگاه جامعه‌اى به هنگام ظهور شرايط ناهمسو و رويارويى با ستيزه‌ها، بر محور انگيزش ايمانى به خدا و رسالت، حركت كند، بدان كه اين جامعه، جامعه‌اى با ايمان راست و درست است.

«ايمان» در يك كلمه، پناهگاه انسان به هنگام شدّت و سختى و گرفتارى است و همان تمسّك جستن و اعتصام به خداست.

الف- از همين جا در پايان سوره حجّ، قرآن كريم نشانه‌هاى جامعه مسلمان را آشكار مى‌كند و ما را به تمسّك جستن و اعتصام به خدا ياد مى‌آورد. اينك بيائيد دراين آيه با ژرف‌انديشىِ بيشترى تدبّر كنيم:

مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيداً عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ‌