خود محورى‌

، دليل ضعف ايمان:

1- از آنجا كه ايمان بمعنى ناديده گرفتن خويشتن است، پس هركس ايمانش سست شود، نفس خويش را مهم خواهد شمرد، پندارها و گمانه‌ها اورا بفريبند و به جاى پرداختن به هدفهاى معنوى به اهداف مادى گرفتار شود. خداوند متعال مى‌فرمايد:

... وَطَائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ يَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَيْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجَاهِلِيَّةِ يَقُولُونَ هَل لَنَا مِنَ الأَمْرِ مِنْ شَي‌ءٍ قُلْ إِنَّ الأَمْرَ كُلَّهُ للَّهِ... [1].

«... امّا گروهى ديگر كه چون مردم عصر جاهلى به خدا گمانى باطل داشتند هنوز دستخوش اندوه خويش بودند و مى‌گفتند: آيا هرگز كار به دست ما خواهد افتاد؟ بگو: همه كارها بدست خداست...»

بدين ترتيب مى‌بينيم كه اين جماعت خويشتن خود را از دينشان بيشتر دوست مى‌دارند و لذا شكست مى‌خورند و ناكام مى‌مانند.

2- اين گروه‌بسبب خودخواهى وخود محوريشان‌دوست دارند، از سوى ديگران ستايش شوند كه اين خود دليل ضعف ايمان آنهاست. خداوند متعال مى‌فرمايد:

لَاتَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَيُحِبُّونَ أَن يُحْمَدُوا بِمَا لَمْ يَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُم بِمَفَازَةٍ مِنَ الْعَذَابِ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ‌ [2].

«آنان را كه از كارهايى كه كرده‌اند شادمان شده‌اند و دوست دارند به سبب كارهاى ناكرده خويش هم مورد ستايش قرار گيرند، مپندار كه در پناهگاهى دور از عذاب خدا باشند. بر ايشان عذابى دردآور مهيّاست.»

3- اين ويژگيها مخالف حقيقت ايمان است. چه، ايمان در واقع خروج از قيد و بندهاى خودمحورى مى‌باشد و از همين روست كه اين صفات را نزد كسى مى‌بينيم‌