و در دايرة المعارف بحارالانوار [1] آمده است كه هركس به دين خود، چنگ درزند و در همه امورش بدان پناه برد، بدون ترديد هدايت شده است.

اين چنين است كه اعتصام به خدا يكى از برجسته‌ترين حقايق توكّل بدوست.

حقايق توكّل پس از انديشه كردن در كرانه‌هاى اين ويژگىِ ايمانى رفته رفته بيشتر و بيشتر رخ مى‌نمايند و در يك سخن، توكّل بر خدا همان نورى است كه با نيرويى فراوان به اراده انسان، يارى مى‌رساند، زيرا لحظه تصميم‌گيرى بزرگترين لحظه زندگىِ بشر است، پس يا تصميم انسان به سستى گراييده و سر تسليم فرومى‌آورد، يا عزم و تصميم او استوار گشته و توانايى رويارويى با مشكلات را پيدا مى‌كند، و توكّل بر خدا قلب انسان را به نور خداوندى در اين لحظه حسّاس، پيوند مى‌دهد و آدمى مى‌تواند تصميم صحيح را كه همان تصميم ايستادن در برابر مشكلات و پرداختن به امور دشوار است اتّخاذ كند.

دوم- توكّل از قلّه‌هاى ايمان:

اگر ايمان، درجاتى داشته باشد، پس توكّل از والاترين اين درجات است هنگامى كه مؤمن به اسماء نيكوى الهى آگاهى مى‌يابد، و درمى‌يابد او حىّ وقيّوم است و آنچه خواهد، انجام مى‌دهد و اوست كه عهده‌دار امور صالحان و نگهبان كتابى كه فروفرستاده و اوست عزيز و حكيم، هرگاه مؤمن به اين اسماء، آگاهى يابد و با بصيرت ايمانى خود، تجلّيات اين اسماء را در آفرينش خداوند ببيند بر خدا توكّل مى‌كند و به وعده او يقين مى‌يابد و به ياوريش آرامش پيدا مى‌كند و به توفيق او تكيه درمى‌زند.

از همين روست كه حضرت موسى عليه السلام به مردم خود توصيه مى‌كند كه اگر مؤمن هستند به خدا توكّل كنند (يونس، 84).

در قرآن آمده است كه ويژگىِ توكّل از بارزترين ويژگيهاى مؤمنان است (انفال، 2) و اين از بارزترين ويژگيهاى پيامبران عليهم السلام است به هنگامى كه با مردم كافر به ستيز برمى‌خيزند (ابراهيم، 11) و همين، تجلّى دو نام پروردگار است «عزيز حكيم»