خداوند مى‌فرمايد:

وَمَن يَعْمَلْ سُوءاً أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِيماً [1].

«و هركه كارى ناپسند كند و يا به خود ستم روا دارد آنگاه از خدا آمرزش خواهد، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت.»

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«مؤمنى نيست كه گناهى كند مگر آن كه هفت ساعت بدو فرصت داده شود، پس اگر استغفار كرد، خداوند از گناه او درمى‌گذرد، و اگر پس از بيست سال هم گناه خود را به خاطر آورد و طلب آمرزش كند باز خداوند از گناه او درمى‌گذرد، در حالى كه كافر، گناهش را فراموش مى‌كند تا فرصت استغفار از خداوند را نيابد. [2]»

هفتم- پيامبر براى مؤمنان استغفار مى‌كند:

طلب آمرزش پيامبر و جانشينان بر حق وى براى امّت، دعايى مستجاب است، و پيوند ولايت الهى را بين رهبرى و امّت استوارى مى‌بخشد، كه اين خود يكى از ابعاد شفاعت است. در قرآن كريم مى‌خوانيم:

... وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرَوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً [3].

«... و اگر به هنگامى كه مرتكب گناهى شدند نزد تو آمده واز خدا آمرزش خواسته بودند و پيامبر برايشان آمرزش خواسته بود خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند.»

الف- بدين ترتيب خداوند به پيامبر، دستور استغفار براى امّتش را مى‌دهد و اين در سياق سخن از اخلاق كريمه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده، در آنجا كه مى‌فرمايد:

... وَلَوْ كُنتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ‌