دلالت بر آن مى‌كند كه طلب آمرزش، بالا نمى‌رود مگر با عمل صالح و توبه. [1]»

چ- از آنجا كه كلمه (غفّار) نشان دهنده كثرت و فراوانى است، كلمه غفور، دلالت بر استمرار غفران دارد به شرط آنكه توبه و اصلاح در ميان باشد. خداوند مى‌فرمايد:

إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا مِن بَعْدِ ذلِكَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ‌ [2].

«مگر كسانى كه بعداز آن توبه كنند و به صلاح آيند، زيرا خدا آمرزنده و مهربان است.»

ح- از اسماء نيكوى خداوندى (توّاب) است و خداوند سبحان توبه زنان و مردان مؤمن را مى‌پذيرد (و شايد توبه خداوندى به‌مفهوم تأييد آن بانور وروح الهى باشد).

توبه الهى در سياق آياتى بيان شده است كه در مورد سنگينىِ امانت الهى سخن گفته‌اند.

امانتى كه انسان آن را هنگام خلقت بر دوش گرفته، حال آنكه آسمانها و زمين و كوهها از آن هراسيدند. خداوند بعد از آيه حمل امانت به واسطه انسان مى‌فرمايد:

لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِكِينَ وَالْمُشْرِكَاتِ وَيَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً [3].

«تا خدا مردان منافق، زنان منافق، مردان مشرك و زنان مشرك را عذاب كند و توبه‌مردان مؤمن و زنان مؤمن را بپذيريد، كه خدا آمرزنده و مهربان است.»

خ- از آيه زير نيز درمى‌يابيم كه وسعت توبه الهى منافقان را نيز دربرمى‌گيرد. خداوند مى‌فرمايد:

لِّيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ إِن شَاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهِ كَانَ غَفُوراً رَّحِيماً [4].

«تا خدا راستگويان را به سبب راستى گفتارشان پاداش دهد و منافقان را اگر خواهد عذاب كند و يا توبه آنها را بپذيرد كه خدا آمرزنده و مهربان است.»