«... گفتند: رحمن چيست‌؟ آيا بر هركس كه تو فرمان مى‌دهى سجده كنيم‌؟ و بر نفرتشان افزوده شد.»

پ- از صفات مؤمنان آن است كه هنگام تلاوت آيات قرآن كريم، چنان بر زمين، سجده مى‌كنند كه چانه‌شان به خاك، ماليده مى‌شود و كافران و منافقان برعكس ايشان هنگام تلاوت قرآن هرگز به سجده نمى‌افتند. خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَايَسْجُدُونَ‌ [1].

«و چون قرآن بر آنها خوانده شود سجده نمى‌كنند.»

ت- برخى، خورشيد و ماه را به گمان تأثيرگذارى آنها بر زندگى افراد سزاوار خضوع و سجده مى‌دانند، در حالى كه هرگز چنين نيست و سجده تنها در برابر خداوندى است كه خالق خورشيد، ماه و شب و روز مى‌باشد. خداوند مى‌فرمايد:

وَمِنْ آيَاتِهِ اللَّيْلُ وَالنَّهَارُ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لَاتَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ وَاسْجُدُوا للَّهِ الَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ‌ [2].

«و از نشانه‌هاى قدرت او شب، روز، آفتاب و ماه است. به آفتاب و ماه سجده نكنيد. به خداى يكتا كه آفريننده است سجده كنيد اگر او را مى‌پرستيد.»

خورشيد و ماه بيهوده حركت نمى‌كنند، بلكه در تسخير امر الهى هستند و سنّتهاى الهى به آنها احاطه دارند بگونه‌اى كه بدون اين سنّتها اين دو نيز تباه مى‌شوند و به هلاكت مى‌افتند.

بنابراين سجده تنها در برابر خداست نه در برابر اين دو، ما از اين آيه الهام مى‌گيريم كه سجده در برابر خدا نشانه پرستش است، زيرا خداوند مى‌فرمايد: إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ‌.