شكيبايان به پرستش برخيز و از فراوانىِ گناهان در برابر من چنان زار بزن چونان زار زدن گريزنده از دشمن و در آن از من ياورى جوى كه من بهترين يار و بهترين ياورم. [1]»

يازده- پايدارى پس از توبه:

از برجسته‌ترين آداب دعا پايدارى بر توبه پس از دعا و عدم بازگشت به گناه است.

الف- قرآن كريم آن صفت زشت را يادآور مى‌شود؛ صفتى كه در انسان پند ناگيرنده از وحى و آن درهم شكستن پيمان با خداوند و بازگشت به پرستش شريكان پس از توبه به درگاه الهى است و ما بايد از اين صفت زشت بر حذر باشيم.

خداوند در آيات زير مى‌فرمايد:

وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِداً أَوْ قَائِماً فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَن لَمْ يَدْعُنَا إِلَى‌ ضُرٍّ مَسَّهُ... [2].

«چون به آدمى گزندى رسد چه بر پهلو خفته باشد و چه نشسته يا ايستاده ما را به دعا مى‌خواند. و چون آن گزند را از او دور سازيم، چنان مى‌گذرد كه گويى ما را براى دفع آن گزندى كه به او رسيده بود هرگز نخوانده است...»

ب- خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيباً إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُوا إِلَيْهِ مِن قَبْلُ وَجَعَلَ للَّهِ أَندَاداً لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِهِ... [3].

«چون به آدمى گزندى برسد به پروردگارش روى مى‌آورد و او را مى‌خواند. آنگاه چون نعمتى بر او بخشد همه آن دعاها را كه پيش از اين كرده بود از ياد مى‌بَرد و براى خدا همتايانى قرار مى‌دهد تا مردم را از راه او منحرف سازد...»

پ- خداوند مى‌فرمايد: