به مردم تعليم داده شده و نشده به ما تعليم داده شده است پس ما چيزى برتر از هراس خدا در پنهان و پيدا، و ميانه روى در هنگام توانگرى و كم توشگى، و كلمه حق به هنگام خشنودى و خشم و تضرّع به درگاه الهى در هر حال نداريم. [1]»

سوم- فايده‌هاى دعا:

چرا ما خدا را مى‌خوانيم؟ اين كار، اهداف متفاوتى دارد كه از برجسته‌ترين آنها دو هدف است:

يك- تا خود را بشناسيم، نقاط ضعف، نياز و حقيقت بندگى خود را دريابيم و خدا مى‌داند كه لذّت شناخت حقيقت خويشتن خويش، به دور از فريبهاى تكبّر و خود بزرگ بينى، چقدر است. ما پيوسته از خود و خويشتن خويش در گريز هستيم و تنها آنچه را در پيرامون ماست اصلاح مى‌كنيم كه اين براى ما سودى ندارد. پس كى به خود برمى‌گرديم ونفس خود را مى‌شناسيم تا به اصلاح آن برخيزيم؟

دو- تا خداى خود را بشناسيم و نور عظمت او و درخشش نامهاى نيكوى او را مشاهده كنيم. كسانى كه خداوند از جام مناجات خود، شربتى را بديشان چشانده، از عشق خدا و عشق ديدار او بر سر خوان دعا سرگشته‌اند. از همين رو است كه خدا موسى بن عمران را ندا مى‌دهد و از نزديك با او به نجوا مى‌پردازد:

وَنَادَيْنَاهُ مِن جَانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ وَقَرَّبْنَاهُ نَجِيّاً [2].

«و او را از جانب راست (كوه) طور ندا داديم و نزديكش ساختيم تا با او راز گوييم.»

بدين ترتيب موسى براى طلب خشنودى خدا، خود را شتابان به درگاه الهى مى‌رساند و خدا به او مى‌گويد:

الف- وَمَا أَعْجَلَكَ عَن قَوْمِكَ يَامُوسَى‌* قَالَ هُمْ أُولَاءِ عَلَى‌ أَثَرِي وَعَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضَى‌ [3].