جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ‌ [1].

«پروردگارتان گفت: بخوانيد مرا تا شما را پاسخ گويم. آنهايى كه از پرستش من سركشى مى‌كنند زود است كه در عين خوارى به جهنّم درآيند.»

دراين آيه خداوند دعا به درگاهش را دستور مى‌دهد و همين را عبادت قرار مى‌دهد، ويادآور مى‌شود كه مستكبران با خوارى به آتش در خواهند آمد.

پ- خداوند سبحان به دعا تشويق كرده است، چه او نزديك است و پاسخ دهنده.

خداوند مى‌فرمايد:

وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِيْ وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ‌ [2].

«چون بندگان من درباره من از تو بپرسند، بگو كه من نزديكم و به نداى كسى كه مرا بخواند پاسخ مى‌دهم. پس به نداى من پاسخ دهند و به من ايمان آورند تا راه راست يابند.»

ما از اين آيه استفاده مى‌كنيم كه دعا بُعد برجسته‌اى از ابعاد ايمان به خداست.

ت- خداوند، پناهگاه انسان درمانده‌اى است كه او را فرامى‌خواند و او به دعاى چنين بنده درمانده‌اى پاسخ مى‌دهد، چنان كه خود مى‌فرمايد:

أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ... [3].

«يا آن كه درمانده را چون بخواندش پاسخ مى‌دهد و رنج از او دور مى‌كند...»

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«هركه در دعا پيشى گرفت هنگام فرود آمدن بلا به او پاسخ داده مى‌شود و گفته مى‌شود: اين صداى آشنايى است و از آسمان بازداشته نمى‌شود، وهركه در دعا پيش قدم نشود هنگام فرود آمدن بلا به او پاسخ داده نمى‌شود و فرشتگان مى‌گويند اين صدايى است كه با آن آشنايى نداريم. [4]»