متلاشى ساختيم؛ در اين ماجرا، نشانه‌هاى عبرتى براى هر صابر شكرگزار است.»

ث- بدين ترتيب شكر از ريشه‌هاى حكمت است. از همين روى خداوند مى‌فرمايد:

وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ للَّهِ وَمَن يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ [1].

«هر آينه به لقمان حكمت داديم و گفتيم: خداى را سپاس گوى، زيرا هركه سپاس گويد به سود خود سپاس گفته و هر كه ناسپاسى كند خدا بى‌نياز و ستودنى است.»

ج- و از حكمت است به جاى آوردن شكر نسبت به پدر و مادر آنگاه كه خداوند در همين سياق مى‌فرمايد:

وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْناً عَلَى‌ وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ [2].

«و ما به انسان درباره پدر و مادرش سفارش كرديم، مادرش او را با ناتوانى روى ناتوانى حمل كرد (به هنگام باردارى هر روز رنج و ناراحتى تازه‌اى را متحمِّل مى‌شد) و دوران شيرخوارگى، در دو سال پايان مى‌يابد، (آرى به او توصيه كرديم) كه براى من و براى پدر و مادرت شكر به جا آور كه بازگشت (همه شما) به سوى من است.»

چ- شكرگزار، نعمتها را عميقاً احساس مى‌كند و همين احساس، او را به تقدير، تدبير و حكمتى كه پشت آن نعمتها نهفته است، هدايت مى‌كند. او هنگامى كه حركت كشتيها را بر امواج درياها به كمك باد مشاهده مى‌كند، تدبير آفريننده را در آن درمى‌يابد، خداوندى كه اگر بخواهد آن را ساكن مى‌گرداند. خداوند مى‌فرمايد:

وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ* إِن يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَى‌ ظَهْرِهِ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ [3].

«از نشانه‌هاى او كشتيهايى است كه در دريا همچون كوهها به نظر مى‌رسند* اگر بخواهد،