ششم- فايده شكر:

الف- فايده شكر به خود انسان باز مى‌گردد، زيرا خداوند در پرتو شكر نعمتش را فزونى مى‌بخشد و آسايشى روانى و خشنودى و رضايتى در خور، بدو عنايت مى‌كند.

خداوند مى‌فرمايد:

... لِيَبْلُوَنِي ءَأَشْكُرُ أَم أَكْفُرُ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ... [1].

«... تا مرا آزمايش كند كه آيا شكر او را به جا مى‌آورم يا كفران مى‌كنم‌؟! وهركس شكر كند، به نفع خود شكر مى‌كند...»

ب- همچنين زيان سرپيچى از شكرگزارى (يعنى كفران نعمت) به خود كفران كننده مى‌رسد نه به كسى غير از او، زيرا خداوند سبحان، توانگر و ستوده است و اگر دستور شكر داده است در حقيقت بدين سبب است كه بزرگترين فايده آن به خود شخص شاكر باز مى‌گردد. خداوند مى‌فرمايد:

... وَمَن يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ [2].

«... هركس شكرگزارى كند، تنها به سود خويش شكر كرده؛ و آن كسى كه كفران كند، (زيانى به خدا نمى‌رساند)؛ چرا كه خداوند بى‌نياز و ستوده است.»

از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«همانا خداوند عزّ وجلّ به گروهى موهبتها و نعمتها داده و آنها شكر نياوردند، پس همين نعمتها وبال آنها گرديد و گروهى را به مصيبتها گرفتار نمود و آنها شكيبايى ورزيدند پس همين مصيبتها براى آنها به نعمت، بدل گشت. [3]»

پ- از بزرگترين فايده‌هاى شكر افزودن نعمت بر شاكران است. خداوند مى‌فرمايد: