خ- براى آنكه روح تقوى در ميان مؤمنان رشد كند، ايشان بايد پيوسته نعمتهاى الهى را كه خداوند به وسيله تمسّك ايشان به دين به آنها ارزانى داشته به يادآورند، همچنين هرگاه مؤمن در برابر يكى از دستورات الهى احساس ضعف كند، بر اوست كه نعمتهاى خدا را به ياد آورد، بويژه هنگامى كه رهبرىِ مكتبى و الهى او را به كارى سخت، فرمان مى‌دهد، دراين هنگام مؤمنان بايد آنچه را كه خدا از خلال پيروى اين رهبرىِ آگاهانه به ايشان رسانيده از خاطر بگذرانند. خداوند مى‌فرمايد:

يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ‌ [1].

«اى بنى‌اسرائيل! از آن نعمتى كه بر شما ارزانى داشتم و شما را بر جهانيان برترى دادم، ياد كنيد.»

دوم- اهداف ياد نعمتها:

الف- براى آنكه نعمت، شخص را به سرمستى نكشاند او بايد در خاطر داشته باشد كه اين نعمت از سوى خداست و اداى حقّ اين نعمت بر دوش او است. خداوند مى‌فرمايد:

لِتَسْتَوُوا عَلَى‌ ظُهُورِهِ ثُمَّ تَذْكُرُوا نِعْمَةَ رَبِّكُمْ إِذَا اسْتَوَيْتُمْ عَلَيْهِ وَتَقُولُوا سُبْحَانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا هَذا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ* وَإِنَّا إِلَى‌ رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ‌ [2].

«تا بر پشت آنها (چهارپايان) بخوبى قرار گيريد؛ سپس هنگامى كه بر پشت آنها قرار گرفتيد نعمت پروردگارتان را ياد كنيد و بگوئيد: منزّه است آن كس كه اينها را رام كرد و گرنه ما را توان آن نبود و ما به سوى پروردگارمان باز مى‌گرديم.»

ب- به ياد آوردن نعمت، شكيبايى و سپاس را درپى دارد، امّا شكيبايى به خاطر آن است كه انسان به هنگام يادآورى نعمت از سوى خدا، اطمينانش فزونى مى‌يابد. چه خدا قادر است اين نعمت را پس از، از دست رفتنش دوباره بازگرداند. امّا سپاس از اين روست كه يادآورىِ نعمت، مستلزم يادآورىِ ايام از دست دادن آن است كه‌