مؤمنان جارى مى‌شود تا اين ذكر زندگى ايشان را در تمام ابعاد احاطه نمايد. خداوند مى‌فرمايد:

وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَأَصِيلًا [1].

«و بامدادان و شامگاهان نام پروردگارت را به ياد آور.»

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«خداوند متعال به موسى فرمود: در شب و روز بسيار زياد مرا ياد كن و هنگام ياد من، فروتن باش. [2]»

از ابن قدّاح به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است كه فرمود:

«چيزى نيست، مگر آنكه براى آن مرزى است كه بدان منتهى مى‌شود. خداوند فرايض را فرض كرد و هركس آنها را ادا كند اين حدّ اين فريضه‌ها خواهد بود و ماه رمضان را هركس روزه بگيرد حدّ آن را به جاى آورده و هركس، حجّ گزارد، حدّ حجّ را به جاى آورده است، مگر ذكر كه خداوند براى آن به اندك، راضى نمى‌شود و براى آن حدّى قرار نداده است كه ذكر با رسيدن به آن حد، پايان پذيرد. و آنگاه اين آيه را تلاوت فرمود:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً* وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا [3].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! خدا را بسيار ياد كنيد، صبح و شام او را تسبيح گوييد.» پس براى آن حدّى قرار نداد كه با رسيدن بدان تمام شود. [4]»

ب- هنگام ياد خداوند شايسته است كه دل، با آن همسويى پيدا كند و جان، آرامش يابد و اين ذكر همراه با تضرّع به درگاه الهى باشد و ذكرى باشد پنهان. خداوند مى‌فرمايد: وَاذْكُر رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعاً وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ والآصَالِ‌